Երբ զգում ես այն, ինչ զգում ես :)

Չգիտեմ ինչու այսօր Ֆաբրեգասին էի հիշել, երևի հին օրերիս հետ կապվածությունը ստիպեց: Նույնիսկ որոշեցի նայել նկարին, և կրկին ուսումնասիրել, որպեսզի հիշողություններումս թարմացնեմ ի՛մ հին օրերի, հի՛ն Ֆաբրեգասի կերպարը: Որքան էի սիրում Նրան, և առհասարակ Արսենալը, ժամանակիս մի մասն էին կազմում, կապվածությունը մեծ էր: Շատ ժամանակ անգամ պրիմեր լիգայի մեկնաբան Խաչիկ Չախոյանի ձայնն էր ականջներումս, անկախ ժամանակից և վայրից: Արսենալը յուրահատուկ էր` իր յուրահատուկ ֆուտբոլիստներով, իմ հին Արսենալին եմ ուզում, ոչ ավել, ոչ պակաս: 

   Նույնիսկ քննադատել են, ասելով՝ «-Ինչպե՞ս կարող ես սիրել Ֆաբրեգասին Մադրիդիստ լինելով հանդերձ, նա բարսելոնից է:». նա ինձ համար երբեք էլ բարսելոնից չի՛ եղել: Միգուցե նաև իմ լավ ժամանակների, լավ օրերն են ստիպում Նրան այսքան շատ սիրել: 

Լավագույնները մնում են լավագույններ, անկախ ամեն ինչից:

Հ.Գ. Մի քիչ հասարակ, բայց անկեղծ ___ :)